Orain azaltzera noana benetan gertatu zen. Halere, ondorengoa amets baten oroitzapena balitz bezala azaltzen dut, amets eder bat bezala. Iruritan igaro ditugun bi egunak ahaztezinak izan dira. Arrastoa uzten dutenetakoa.Gure goiburua errealitate bihurtzen dutena: “Artea ez da irakasgai bat, esperientzia bat da”. Artea izan da, arte asko Irutitan. Hemen ikusiko duzue.
ZERGATIK LUCIE GEFFRÉ, ZERGATIK BAZTAN BAILARAN
Margolari eta artista izugarria, Lucie Geffré, kasualitatez ezagutu nuen. Bere bideo bat aurkitu nuen bilatu gabe. Eta liluratu egin ninduen. Hauxe zen. Bere web orria ikusi nuen eta jakin-min handiagoa sortu zitzaidan. Idatzi egin nion. Denbora gutxira, Olmeda de las Fuentes bisitatu nuen. Madrilgo alkarriako herri izugarri polit bat, Baztan berritik oso gertu dagoena eta bertako historiarekin lotura handia duena. Oso gutxi kosta zitzaigun lagunak bilakatzea. Elkarrekin ongi konpondu ginen. Azaroko egun eguzkitsu bat zen. Udazkeneko bero apur bat mantentzen zen eta guztiak elkarrizketa lasai, emankor, sortzaile batera gonbidatzen zuen.
Eta idea sortu egin zen. Arte ekitaldi batzuk, erretratuaren inguruko klase batzuekin Baztango bailaran: Baztan berriarekin duen harremanagatik, margolari tradizioagatik, bere paisaiak, bere historia, bere arkitektura, bere jendea. Arte hutsa, ondare hutsa.
MARTXAN JARTZEA. IRURITA
Aterpetxea (aterpetxea???) palacio jauregia zen, onartzen dut kapritxo pertsonal baten modukoa. Helburu bat.
Konferentzia batean izana nintzen behin eta lekuak maitemindu egin ninduen. Bere nagusia, José María Hualde, pertsona hurbil, adeitsu eta ondarearen kontserbazioa eta zabalkundearen inguruan gogotsua iruditu zitzaidan. Lurraldearen maitale bat. Baztanen maitale bat. Lekua eta persona egokienak ziren. Gure mutilei ez zitzaien esperientzia ahaztuko. Ondarea bizi eta esperimentatuko zuten. Eta horrela egin zuten.
Ekitaldiaren antolakuntzak hilabeteak iraun zituen. Dena Lucie, José María, José Luis Franchez eta Clara Frago-ren arteko komunikazio onarekin. Clarak programa gustu ezin hobearekin diseinatu zuen. Web orri honetan ikus dezakezue. PDF bat da best post batean. Nire baztango aingeru guardakoa, emakumezkoa da eta Ana Larruy da. Ez daukat hitzik bere kudeaketa, animoak eta antolakuntzaren detaile txikienekin ere, gainezka sentitzen nintzen egunetan, eman zidan laguntza eskertzeko.
AMATXIAK ETA IRAKASLEA
Elizondoko talde seniorra batu zitzaigun. Talde izugarria eta gogotsua, aportazio handia egin zuena. Etxean bezala sentiarazi gintuzten, baztandarren artean, energia eta ikasteko gogoak zabaltzen. Maitasuna, maitasun asko eman ziguten. Poza ematen zuen talde honekin hitz egiteak.
Kontatu, kontatu “generazio arteko elkarretaratzea” idazten duzunean, esaten zidan Anandak. Bueno Ananda, ikusten duzu, kontatu egin dut.
ETA HORRELA IZAN ZEN
27 astelehen arratsaldean iritxi ginen Lucie Geffré, bere senarra Isaac, María Odériz, Lucía Ruiz eta neu Iruritara. José Maríak harrera egin zigun eta martxan jarri ginen Lucieren erakusketa jauregian prestatzeko. Ia hiru ordun pasa genituen pentsatzen, neurtzen, probatzen eta oso ondo pasatzen. Ikusgarria geratu zen. Begira itzazue argazki hauek.
28an, partaide guztiak oso puntual iritxi ziren. Lehenik eta behin, Lucieren erakusketa ikusi zuten ondorengo klase praktikoetan landuko zituzten ideia eta alderdiekin.
Lehenengo egunean Isaac izan genuen modelo bezala.
Eta arratsaldean…
Bazkari izugarri baten ondoren, izugarria Olarin, tarte batez deskansatu egin genuen. Bero asko egiten zuen.
Ondoren, lagun gehiago etorri ziten eta Jauregiartearen bisita gidatu bat egin genuen, oso interesgarria Pello Iriarterekin. Bere web orria sortzen ari dira. Baina esan diezazueket gida zoragarria dela. Asko daki, eta neurriz kontatzen du. Entretenitu egiten du gainezka egin gabe. Iruritara joaten bazarete, gomendatzen dizuet.
Jauregirako visita, gure ostalaria José Mariaren eskutik egin genuen. Desmitifikatzailea, gertua, elkarrizketarako prestua eta pentsaarazi egiten gaituena. Benetan ilusioa trasnmititzen duena.
Gau bat ekaitzarekin.
Ura barra-barra, tximistak, trumoia… ezinezkoa aire librean afaltzea, baina bueno… Ez al dauka bere xarma jauregi batek ekaitzarekin? Denok barruan afaldu genuen, argipean…Agatha Christieren eszenetako batean bezala. Jejeje.
Lastima María Odérizek une horretan argazkiak egin ez izana. Ezinezkoa argiagatik, edo hobe esanda, argi faltagatik. Baina hemen duzue egongelaren zati baten irudia egunean zehar. Zuek eman balorazioa.
Urrengo egunean
Bigarren goizean, klase praktiko batekin jarraitu genuen. Egun horretan, María Odériz izan zen modeloa. Nik oso funtzio dibertigarria izan nuen. Putzutik freskagarriak ateratzea. Bai, hori, freskagarriak. Pedroren laguntzarekin, ontzi batean sartu eta plof…. putzura. Han behean ura, oso hotz mantentzen zen. Coca-Cola, Aquarius.. mesedez…!!!, eskatzen zuten margolariek. Eta nik muskuluak lantzen nituen ontzia igotzeko sokari tira eginez. Ooooso dibertigarria.
Eta bueno… uste dut María Odérizi eskerrak eta zorionak ematea besterik ez zaidala geratzen ikusten dituzuen argazkien autorea baita. Clara Fragok ezin izan zuen geure artean egon. María, oso ondo egin duzu! Mila esker zure laguntzagatik web orrietan, batez ere Instagramen, ekitaldi hauetan zehar.
Eskerrik asko denori etortzeagatik. Ezinezkoa da hobeto berrartzea bloga. 2018/19 ikasturte zoriontsua denori.